,,Podatek Od Miłości" - Recenzja Filmu

,,Podatek Od Miłości" to polski film produkcji TVN z Grzegorzem Damięckim i Aleksandrą Domańską w rolach głównych.
Film ten można oglądać w polskich kinach od 26 stycznia 2018 roku.

Film ,,Podatek Od Miłości" w sposób bezpieczny sunie po kanonie dobrze znanych nam schematów rodzimego kina. Na ekranie kinowym jest przyjemnie i miło całości dopełnia, przyjazna muzyka wszystko pierwotnie jest takie, jakie powinno być, ba nawet reżyser Bartłomiej Ignaciuk nie wychyla się poza wskazania napisane w scenariuszu. ,,Podatek Od Miłości" jest zatem zabawny i do bólu poprawny wręcz wzorowy w swoim gatunku, nutki szaleństwa dodają mu co prawda głównodowodzący, czyli duet Grzegorza Damięckiego i Aleksandry Domańskiej, którzy to niczym rasowi torreadorzy próbują jak najdłużej utrzymać się na polu walki niepokonani.

Czy rzeczywiście nie odnoszą żadnych ran podczas tej ryzykownej gry ??



Fabuła filmu ,,Podatek Od Miłości" jest następująca, Klara (Aleksandra Domańska) jest urzędnikiem, skarbowym, który ściga takich ludzi jak Marian (Grzegorz Damięcki) - czyli tych, którzy nie płacą podatków. Wpadają na siebie przypadkiem, w barze, i od razu nastawieni są do siebie w sposób negatywny. Jednak, jak to zwykle bywa, pozory mylą, a za każdym człowiekiem kryje się interesująca historia. Oboje mogą sobie pomóc w kryzysowej sytuacji. I choć ich działania stają się przewidywalne, reżyser sprawnie prowadzi akcję.

Czyli jak sami widzicie, fabularnie jest to sztampowy bezpieczny, acz bardzo przyjemny, lecz przewidywalny kawałek solidnego kina, które niczym ,,Listy Do M 3." zamierzają przebić kolejną barierę rekordów oglądalności w kinach. O tym świadczą, chociażby wszechobecne reklamy i ciągnięcie tematu filmu w telewizji TVN w nieskończoność. Co prawda świąteczne komedie mają dużo większy potencjał zarobkowy niż powielana po wielokroć nawet w najlepszych konfiguracjach i przedziwnych sceneriach oraz historiach opowieść typu ,,Love Story" co za tym idzie ciężko mi na dzień, dzisiejszy przewidzieć większy sukces niż odnotowanie kolejnego nie, wychylającego się poza ,,Planetę Singli" sukcesu tego wspaniałego filmu.
Gra aktorska o, której wcześniej wspomniałem i którą poddałem, w niemałą wątpliwość jest, tutaj zaskakująco dobra, pytanie na, ile to talent głównych aktorów a na, ile chwila oddechu od znanych nam wszystkich twarzy i ich wspaniałego talentu i tęsknota za nowym często nieznanym światem nieskończonej ilości talentów. I tak Grzegorz Damięcki zaskakuje wszestronnością i niezwykłym dystansem do postaci, którą gra oraz Aleksandra Domańska, która cudownie dopełnia luki pozostawione przez jej filmowego partnera.



Ten film to po prostu poprawna konstrukcja znanej nam dobrze budowli, która posiada sporej wielkości fundamenty, które gwarantują jej sukces i spore powodzenie oraz z pewnością nie zapewni zawodu nikomu, który będzie chciał jej się przyjrzeć z bliska i zatopić w sam środek cudownej historii w niej przedstawionej.

Ocena: 8/10.

Redaktor: Mateusz Aleksandrowicz.

,,Syn Królowej Śniegu" - Recenzja Filmu

,,Syn Królowej Śniegu" to polski dramat w reżyserii Rafała Wichrowskiego.
Film ten można oglądać na ekranach polskich kin od 19 stycznia 2018 roku.

Film ,,Syn Królowej Śniegu" tylko pozornie może kojarzyć się z baśnią, tytuł ten jednak ma swoje drugie mroczne dno, które daje szansę na bardzo konkretny i jeszcze bardziej wymowny morał, niestety słaba narracja i słaba reżyseria prowadzą do tragicznych dla tego tytułu skutków, przez co film staje się bogaty w treść, ale płaski w odczycie tej treści.

Czyja to w zasadzie wina ??



Reżyser filmu Rafał Wichrowski to reżyser, który w swojej filmografii posiada już jakiś dorobek, niestety dorobek ten nie jest ani popularny, ani też dobrze oceniany. Dlaczego o tym wspominam ?? Otóż dlatego, że widać jak wielką siłę ów mężczyzna włożył w ten film, żeby był on tytułem godnym polecenia, ale jak dobrze wiemy nie zawsze chcieć to móc a, nie wszystko robione na siłę daje pozytywny wydźwięk.

Film opowiada historię Pani Anny i jej syna Marcina. Pani Anna to młoda kobieta, samotnie wychowująca syna, a właściwie zrzucająca obowiązek opieki nad synem na inne osoby. Chłopiec dość często odwiedza swojego sąsiada, starego Pana Kazimierza, który wprowadza go w magiczny i radosny świat baśni Hansa Christiana Andersena. Matka Marcina tymczasem poświęca swój czas na pracę, przypadkowe znajomości z mężczyznami i mało eleganckie zbywanie zakochanego w niej Kamila. W pewnym momencie uznaje, że to syn stoi jej na przeszkodzie w osiągnięciu szczęścia.

Historia co prawda opowiadana jest w baśniowej konwencji, która próbuje przerodzić się w horror. Niestety zabieg ten mimo dość ambitnych i rokujących zapędów jego twórców wygląda dość nieudolnie i niezbyt udanie. Film jest pełen manier z polskich telenowel. Cała historia wypada bardzo blado, a wszystko jest zbyt prymitywnie przedstawione. Postacie są niezbyt udane i nawet dobra, gra aktorska nie ratuje drętwo napisanych tekstów i dialogów.
Na pochwały nie zasługuje też na pewno praca kamery, która jak żywo przypomina tą z telewizyjnych tasiemców. Okropna jest też muzyka. Oczywiście film posiada też zalety. Dobre są kostiumy i charakteryzacja. Całkiem udane jest też zestawienie domu, w którym mieszka Pani Ania, spokojnego, sielskiego, ale też niezbyt nowoczesnego i biednego.




,,Syn Królowej Śniegu" to film, który porusza trudne tematy, których wielu twórców unika i za to na pewno należy się pochwała. Niestety to, co ważne i istotne zajmuje, w tym filmie zaledwie kilka minut, a resztę wypełniają niepotrzebne sceny. Film Rafała Wichrowskiego potrzebowałby poprawy scenariusza, wycięcia wielu scen, zmiany muzyki i zdolnego operatora. A to zbyt wiele, aby uznać ten film nawet za udany.

Ocena 4/10.

Redaktor: Mateusz Aleksandrowicz.

,,Atak Paniki" - Recenzja Filmu

,,Atak Paniki" - to polski film z Arturem Żmijewskim i Ewą Segdą w reżyserii Pawła Maślony.
Film ten jest dostępny w polskich kinach od 19 stycznia 2018 roku.

,,Radiowiec, kelner, panna młoda, pisarka, mąż i żona oraz behawiorysta zwierząt dostają ataku paniki." Takimi oto kontrowersyjnymi opisami fabuły bombardowali nas twórcy filmu, który miał okazać się odbudową polskiego kina w oczach jego widzów i tym samym przywrócić mu należne miejsce w czołówce polskiego box officu mierząc się z hitami światowej kinematografii, fakt faktem reżyser Paweł Maślona był nawet swego czasu okrzyknięty reżyserem polskiego renesansu, który to faktycznie miał jak ten rycerz na białym koniu odgonić wszystkie średniej jakości filmy z sal kinowych i półek naszych domowych wideotek.

Czy tak rzeczywiście się stało ??




Zacznijmy może od tego, co w filmie zagrało. Przede wszystkim pochwalić należy obsadę, ponieważ aktorstwo w filmie stoi na bardzo wysokim poziomie. Dodam, że nawet epizodyści dali z siebie wszystko. Nawet ci w rolach nieletnich, co zwykle jest sporą bolączką polskich filmów i przyjemnie było patrzeć na ich aktorskie występy, aż chciałoby się częściej móc oglądać ich w innych polskich produkcjach.

,,Atak Paniki" nie jest żadną nową jakością, w polskim kinie co nie zmienia faktu, że wyróżnia się na plus na tle innych propozycji polskiego kina. Po prostu oferuje coś zupełnie innego niż konkurencja. Scenariusz filmu jest znakomity, ma zgrabne dialogi, a poszczególne nowelki jakiś tam pomysł. Nowelki te stale przenikają się w trakcie, filmu prowadząc, wiadomo, do połączenia wątków. Wszystko jest spójne i klarowne, tego właśnie oczekuje się od tego typu filmów.

Teraz niestety kilka gorzkich słów, niestety, ale film nie oferuje więcej ponad to, co zobaczyliśmy w zwiastunie co, jest strasznie, przykre. W trakcie seansu ani razu nie powiecie wow, jedynie może nie zawiedziecie się, a będzie, dokładnie tak jak przypuszczaliście. Trudno też wyrokować jak film przyjmie się na rynku biorąc pod uwagę dwa czynniki pierwszy to bardzo słaba reklama a drugi czynnik to premiera filmu ,,Podatek Od Miłości" który może odebrać filmowi jego elektorat. Dodam, że w obu produkcjach gra Grzegorz Damięcki, któremu wróże karierę niczym Panu Piotrowi Głowackiemu na, którego było podobne boom i grał, w co drugim polskim filmie. Oby w tym przypadku Panu Grzegorzowi Damięckiemu trafiały się tylko dobre produkcje.




Film mogę wam polecić na, szkolą 6, bo myślę, że to na tyle dobra rekomendacja, aby chociażby film obejrzeć o ile nie będziecie, od niego za dużo wymagali, to spodoba się wam i paradoksalnie film, który miał stać się pogromcą średniaków i fenomenem, który mógłby, konkurować z najbardziej popularnymi polskimi filmami w tym przypadku niestety tak się nie stało i film stał się dokładnie, tym przed czym miał widzów chronić od co bezpieczny średniak który, nie zapewni morza zachwytów, ale też nie będzie dla nas katorgą na miarę niegodnych wspomnienia produkcji filmowych.

Ocena: 6/10.

Redaktor: Mateusz Aleksandrowicz.

,,Escape Room" - Recenzja Filmu

,,Escape Room" to najnowszy horror w reżyserii Willa Wernicka, film ten można oglądać

na ekranach polskich kin od 19 stycznia 2018 roku.

Film ,,Escape Room" bazuje na dość sporej popularności miejsc takich jak słynne escape room'y których, mnogość na mapie świata i różnorodność tematyki oraz doświadczeń z nimi związanych zyskała spore grono odbiorców chcących spędzić kilka chwil ze znajomymi na ekstremalnej rozrywce. 

Czy film jest jedynie skutkiem ubocznym popularności tych miejsc i chce dzięki nim zaistnieć, nie wnosząc, nic nowego do gatunku filmowego, który reprezentuje ??

I tutaj muszę was rozczarować, bo niestety w większości tak właśnie jest, ale po kolei.

Film opowiada o Tyler (Evan Williams) który, świętuje swoje 30 urodziny. Wraz z grupą przyjaciół oraz swoją dziewczyną Christen, jadą do restauracji, aby uczcić i wznieść toast za zdrowie solenizanta. Christen (Elisabeth Hower) ma dla Tylera niezwykły prezent – wejściówki do tajemniczego escape roomu. Po krótkiej, namowie reszty znajomych, decydują się wsiąść do czarnego vana i wyruszyć do pokoju zagadek. Gra wymaga od nich pewnych zasad, dlatego przed wejściem muszą zdać swoje telefony, portfele oraz resztę zawartości kieszeni i opaską zasłonić oczy. Po długiej podróży grupa budzi się rozdzielona po różnych pokojach, gdzie mają godzinę nie tylko, aby się wydostać, ale również uratować uwięzioną w klatce nagą Christen.

Fabuła filmu ,,Escape Room" z pozoru może wydawać się kolejnym klonem o bardzo prostolinijnym i wszystkim znanym schemacie, który nie odbiega niczym od takich ikonicznych tytułów gatunku jak ,,Cube", ,,Hostel" oraz ,,Piłę". O dziwo na Tylera i spółkę nie czeka na każdym rogu śmiertelnie zagrożenie. Oczywiście, z pewnym czasem nasza ekipa zacznie się rozrzedzać to zrozumiałe, ale o dziwo krew nie będzie tutaj latała strumieniami, a widz nie będzie musiał odwracać wzroku z powodu nadmiernej obrzydliwości kolejnych zgonów bohaterów. Fani horrorów z prawdziwego zdarzenia z gęstym klimatem i ciągłą niepewnością o losy głównych bohaterów również w filmie Willa Wernicka nie mają czego szukać.

,,Escape Room" został oficjalnie sklasyfikowany jako horror, niejako z powodu braku lepszego określenia na tego typu filmy. Oczywiście rzadko, bo rzadko, ale gdzieniegdzie są momenty, kiedy życie bohaterów wisi na ostrzu noża i są to najlepsze sceny w całym filmie, kiedy trudnych do polubienia bohaterów i tak nie chcemy skazać na śmierć i mimowolnie kibicujemy im w tej śmiertelnej grze. Natomiast cała reszta pozostawia zbyt wiele do życzenia.

Film ,,Escape Room" rozczarował mnie na całej linii, mam wrażenie, że padłem ofiarą chwytliwego tytułu i fabuły, która wiele obiecywała a tak mało, dała z siebie. Wypada zatem życzyć obsadzie i niedoświadczonemu reżyserowi lepszego doboru scenariusza na przyszłość.

Ocena: 4/10.

Redaktor: Mateusz Aleksandrowicz.

Cudowny Chłopak - Recenzja Filmu

,,Cudowny Chłopak" (Wonder) - To Film z Julią Roberts i Owenem Wilsonem goszczący na ekranach polskich kin od 19 stycznia 2018 roku. Film łączy w sobie elementy dramatu, kina familijnego i komedii co w połączeniu ze znakomitą obsadą i doświadczonym reżyserem odpowiedzialnym za sukces hitu kinowego Walta Disneya ,,Piękna i Bestia" (Stephen Chbosky) daje wręcz murowane szanse na sukces.

Tak by się mogło pierwotnie wydawać, a jak jest zatem naprawdę ??



Odpowiedź na to jakże ważne merytorycznie pytanie jest banalnie prosta.

Biorąc pod uwagę samą fabułę filmu znaną, chociażby ze zwiastuna filmu wiemy, że opiera się ona w głównej mierze na Auggiem Pullmanie (Jacob Tremblay) czyli 10-letnim chłopcu cierpiącym na zespół Treachera Collinsa jest, genetyczna przypadłość zniekształcająca twarz dziecka. Przychodzi czas, aby chłopiec poszedł do szkoły razem z innymi rówieśnikami, rodzice chłopca mają jednak odmienne zdania na ten temat. Oczywiście chłopiec musi zmierzyć się z rzeczywistością i przykrościami jakie, na niego czekają.



Fabuła jak sami widzicie nie jest zbyt odkrywcza a sam ostateczny morał jest dość, odtwórczy i jasny od samego początku filmu. Największą zatem siłą filmu i odpowiedzią na wyżej postawione przeze mnie pytanie jest nie fabuła jako danie główne, ale sposób jej podania, czyli doskonała reżyseria, idealny balans pomiędzy dramatem a komedią nic tutaj nie jest wymuszone, a wszystkie elementy tej orkiestry grają, jak należy. Na dowód moich słów i odniesień właśnie do orkiestry pragnę pochwalić całą obsadę filmu, bo naprawdę dają świetnie radę i ciągną, ten film do góry jak tylko potrafią. Jacob Tremblay po raz kolejny udowadnia, jak dorosłym i dojrzałym jest aktorem, mimo młodego wieku posiada spore rzemiosło, które pokazuje w każdym ujęciu ze swoim udziałem. Widać, że chłopak przyłożył się do swojej roli i tak chwile smutku, radości wypadają bardzo autentycznie. Julia Roberts wcielająca się w mamę głównego bohatera gra bardzo naturalnie, jej postać nie jest przerysowana a bardzo subtelna. Owen Wilson również pozytywnie mnie zaskoczył i to on nadał filmowi humorystyczny wydźwięk i zrównoważył go w sposób idealny. Całej obsadzie należą się zatem wielkie brawa.

Fantastycznym zabiegiem reżysera było również opowiedzenie tej historii nie tylko z perspektywy głównego bohatera, ale także innych osób, które znajdują się w jego otoczeniu. Tego typu zabiegi ratują ten film i sprawiają, że jest on dużo, lepszy niż by można pierwotnie przypuszczać.

Podsumowując film ,,Cudowny Chłopak" (Wonder) nie jest specjalnie odkrywczy, aczkolwiek jak widać w tym osamotnionym dość przypadku nawet z pozoru odtwórczy i nieskomplikowany scenariusz może uratować dobra ekipa aktorów i doświadczony reżyser, który dał z siebie wszystko i pokazał, że takie projekty mogą się udać, a film może naprawdę się podobać. 

Film wam oczywiście polecam, bo myślę, że warto go zobaczyć, chociażby dlatego, żeby poczuć tak wiele skrajnych emocji. Dawno nie widziałem filmu, który potrafiłby mnie jednocześnie wzruszyć i rozśmieszyć i tak na przemian.

Ocena: 8/10.

Redaktor: Mateusz Aleksandrowicz.